“Bijzondere neus voor levensmiddelen belangrijker dan zakelijke ervaring” 

Unilever benoemt Bassie als nieuwe ceo

Bas van Toor (1935) is aangesteld als ceo van Unilever. Van Toor, beter als clown Bassie, krijgt als voornaamste taak het internationale levensmiddelenconcern naar 2030 en verder te tillen. De Raad van Bestuur van Unilever, die de aanstelling van Bassie unaniem steunt, noemt hem ‘de juiste man op het juiste moment’.

Daarmee schuift de RvB de kritiek van enkele aandeelhouders terzijde dat Bassie te oud is en onvoldoende zakelijke bagage heeft om het wereldwijde concern te leiden. “Bassie heeft onder andere op Ibiza (“Het geheim van de sleutel”) laten zien dat hij complexe materie kan managen. Ook tijdens  “De verzonken stad” affaire anticipeerde Van Toor al op de Griekse kwestie die Europa nu zo in zijn greep houdt,” aldus commissaris H. Waggel.

De ondernemingsraad en vakbonden zijn enthousiast over de benoeming van Bassie als ceo. “Er is niemand die het woord ‘passie’ zo bevlogen kan uitspreken als Bassie,” aldus OR-voorzitter H. Worstzauw: “Bassie heeft misschien minder gevoel voor cijfers, maar dat compenseert hij ruimschoots met zijn imponerende verschijning, zijn buikgevoel voor etenswaren en zijn bijzondere neus voor innovaties”.  Henk Zorgplicht van de verenigde vakbonden is ook tevreden: “Van Toor brengt ons via Unilever weer in contact met onze 35 leden.”

Bassie van Toor laat via een woordvoerder weten dat hij ruim ervaring met de levensmiddelenindustrie heeft opgedaan tijdens de introductie van zijn Bassie-boterhamworst. “Ik ben wel dom, maar niet slim en ik snap het wel, maar ik begrijp het niet,” aldus Van Toor in de verklaring. Onder de codenaam “Allememaggies” wil hij Unilever weer volledig op de kaart zetten. Wel moet het mes in de kosten worden gezet, maar Van Toor wil die kwestie eerst aan de binnenkant van zijn ogen bekijken.

Bekenden van Bassie zijn er van overtuigd dat hij is staat zal zijn Unilever door de wereldcrisis  te loodsen. Vlugge Japie was regelmatig tegenspeler van Van Toor: “Dat klussie heeft ‘ie zo geklaard”. Investeringsmaatschappij B100 heeft de 77-jarige Bassie weliswaar uit het oog verloren, maar herinnert zich nog hoe behendig Van Toor  in enkele maanden de handel in Honda Civic en Kip Caravans volledig lam wist te leggen.

Groot-aandeelhouder Baron van Neemwegge toont zich echter verbijsterd over de benoeming van nieuwe ceo. Voordat de telefoonverbinding plotseling werd verbroken zei hij in een korte reactie: ”Drommels, drommels en nog eens drommels”.

Gewauwel

Een van de dingen waar ik -zeker als journalist- allergisch voor ben is gewauwel. Ik hoor het op straat, zie het vooral op TV, maar lees het ook in kwaliteitskranten. Of ik merk het bij collega-ondernemers. Ze wauwelen omdat ze niet willen toegeven dat ze iets niet weten, niet snappen of omdat ze zich willen bewijzen. 
Laatst kwam er een ondernemer maar mij toe. Hij was gevraagd een tekstje te leveren aan de website van de organisatie, waarvan hij lid was geworden. Hij begreep alles nog niet helemaal, had al dingetjes gekopieerd en belde toch maar Bizzionair. Dat was drie uur voor zijn deadline! Samen hebben we gezocht, ik liet hem nog eens iemand bellen voor meer informatie en ik zorgde er intussen voor dat hij geen gekopieerde, maar een eigen mening ventileerde. Het was even spannend, maar we hebben het gered. Alweer een stukje van de wereld wauwel-vrij weten te houden.... 
Maar neem nu ene Dirk Koppes (wie kent hem niet?), die een volle pagina van De Volkskrant krijgt om uit te halen naar Albert Heijn. Ik ben klant van Albert Heijn, maar voel geen behoefte het bedrijf te verdedigen. Maar het gewauwel van Koppes over o.a. de verpakkingen van Albert Heijn was té stuitend. Allereerst ben ik vijf jaar hoofdredacteur van een verpakkings-vakblad geweest en ik heb al in 2012 een achtergrondartikel over deze RP-verpakkingen geschreven in Logistiek Magazine. 
Ik schreef een boze brief aan de Volkskrant die nogal opvallend geplaatst werd. Ik zal dus wel gelijk hebben gehad ;-)  

Gewauwel

Ongelooflijk zoals Dirk Koppes in Vonk (27-10-2012) één volle pagina de ruimte krijgt om zijn privé afkeer van AH van zich af te toeteren. Waar hij heen wil en wat zijn betoog is, verzandt in bijeen gegoogelde feitjes die hij opstapelt als ‘inhoud’. Gelukkig was er blijkbaar nog een eindredacteur van dienst die met een kadertje het hele Koppes gekakel onderuit schoffelt. Want wie in een bomvolle en zwaar concurrerende markt met een (aldus Koppes) arrogante aanpak, te dure artikelen en domme kopers 33,5% marktaandeel heeft en houdt, doet niet zo veel verkeerd, hoor!

 Ook de manier waarop Koppes de verpakkingsontwikkeling bij AH belicht, getuigt van een stuitende gemakzucht: zowel van hem als van de Volkskrant. Koppes kan zijn gewauwel misschien niet helpen, maar de Volkskrant berichtte eerder -als van de weinige media- redelijke serieus over de winkelklare verpakkingen die AH introduceert. Deze zogenoemde RP-verpakkingen schelen behoorlijk wat transport-verpakkingsmateriaal in magazijnen en vrachtauto’s. Ze zijn door geperforeerde sluitingen snel en veilig (zonder mes) te openen. En ze plaatsen in één beweging (meerdere soorten) kleine portie-verpakkingen op het schap (Shelf Ready Packaging) of op de winkelvloer (Retail Ready Packaging).

 RP-verpakkingen schelen niet alleen karton, vrachtauto’s  en handling (dus ook vakkenvullers, ook al ontkent AH dit), maar presenteren onze poezenmaaltijden, tandpasta’s en alle andere kleine portie-producten juist ordelijk en aantrekkelijk. Niks dozengraaien, niks grabbeltonnen en Aldi 2.0 zet nog maar zelden transportverpakkingen in zijn winkels.

AH sluit hiermee gewoon aan op nieuwe logistieke en marketingontwikkelingen. Zoals een marktleider dat doet.

 O ja, ik koop bij AH, Jumbo én Aldi (Süd in Duitsland).

 Hans Smit is zelfstandig vak journalist op o.a. logistiek- en verpakkingsgebied

De Sylvia-Kristelletjes van Peugeot

Tijdens een lunch begint een vriend opeens bevlogen over Henschel te praten. Henschel wie? Henschel van die F201, hun 3-asser met niet aangedreven voorloopas. O.. die!

Als je over Henschel praat, dan gaat het over merken die komen en merken die gaan. We gaan dit  de komende jaren nog veel meemaken, denk ik. En Peugeot plaatst zich hoog in het lijstje van kanshebbers.

Kracht

Christian Carl Henschel bouwt in 1823 het familiebedrijf (anno 1614) om tot een ijzergieterij in Kassel (D). Dat groeit uit tot een van de belangrijkste locomotiefproducenten van Europa en dat wordt weer een vrachtautofabrikant. Henschels staan voor kracht: de trucks worden graag in de bouw gebruikt omdat ze sterke motoren hebben en veel lading onder slechte omstandigheden kunnen hebben. Henschel richt zich echter te veel op die kleine, specifieke markt en het uitgeklede familiebedrijf komt in 1970 in handen van Mercedes-Benz. Dat blijkt een onhandige keuze, want die tikt het klantenbestand over, rooft het laatste restantje innovatie er uit en in 1974 rolt de laatste Henschel van de band. Einde oefening, einde merk.

Sylvia Kristelletjes

Peugeot heeft een vergelijkbaar verleden: familiebedrijf, (motor)fietsen, goede motoren, gedurfd design. Het merk stáát er de laatste jaren weer: ze roesten niet meer, starten ook in de winter, zien er kek uit en combineren hun aloude comfort met sportiviteit en degelijkheid. 

Ze richten zich ook te lang op een te kleine markt: (Midden en) Zuid Europa. Natuurlijk gaat Peugeot (met Citroen samen in PSA) internationale allianties aan, maar dat zijn Sylvia-Kristelletjes: steeds nét te laat met een partner die nét meer komt halen dan brengen. Ik noem even wat vervlogen wapenfeiten op dit gebied: Simca/Talbot, Chrysler en recentelijk Mitsubishi.

En nog een.. 

Het partnership van PSA met het Duitse BMW zag er wél stevig uit: samen bouwen ze (bij PSA) motoren voor lichtere auto’s (BMW 1-serie) en dat loopt als een trein. Samen zouden ze meer elektrische autotechniek ontwikkelen. Zouden, want dankzij het laatste Sylvia Kristelletje van PSA met General Motors/Opel (ook gediplomeerd navelstaarder in eigen markten) eist de Beierse-beer per direct tientallen miljoenen van het kwijnende PSA terug. BMW weigert zijn kennis namelijk naar de bodemloze put in Detroit laten vloeien. 

Ik ben benieuwd waar Peugeot staat als het Frans-Duitse motoren-huwelijk straks in 2015 afloopt. Misschien vat een blogger hun geschiedenis dan wel net zo kort door de bocht samen als ik die van Henschel. Of iemand zich dan nog Sylvia Kristel herinnert…  

De feestende baas en zijn personeel

Steve Jobs was Apple, John de Mol is Endemol, maar als Ton Büchner zich ziek meldt, halveert zijn aandeel AkzoNobel en bij Tante Pos rollen de ceo’s vechtend over straat. Teamleiders hebben zo’n sterrenstatus dat hun gedrag direct invloed heeft op de bedrijfsresultaten. Hoe zit dat eigenlijk bij u? Bent u de positieve of negatieve Steve Jobs voor uw bedrijf.

Via Bizzionair kwam ik in aanraking met een mkb’er die iets slims deed met bouwmachines. Hij bouwde de zaak van zijn vader uit tot een Europese onderneming. Hij exporteerde vooral naar Zuid-Europese landen als Spanje, Italië en Frankrijk. Grappig, maar ik weet eigenlijk niet eens waarom. Ik vermoed nu dat hij heeft meegelift op de vastgoed- en bouwexplosie van de jaren negentig in die landen.

Afijn, hij bezocht dus regelmatig klanten en beurzen in die landen. Dat deed hij per auto omdat zijn samples te groot waren voor het vliegtuig. Na twee weken op tournee keerde de ondernemer terug op de zaak, goot de contracten uit zijn aktentas in de orderportefeuille van het bedrijf en ging weer aan het werk. Tot hij merkte dat de productiviteit tijdens zijn afwezigheid steeds drastisch inzakte.

Ik had als zakenjournalist eens een interview met deze mkb’er gedaan en daar hadden we een goede relatie aan overgehouden. Toen we elkaar later tegen het lijf liepen, vroeg hij me om te onderzoeken wat er gaande was. Ik kan als journalist inderdaad redelijk snel een bedrijf ‘lezen’ en stemde in. Als dekmantel voor mijn spionageactiviteiten hadden we bedacht dat ik een reportage over het bedrijf zou schrijven en dus toegang had tot het pand, de werkplaats en de mensen.

Al na twee dagen viel mijn mond open van verbazing: ze waren gewoon jaloers op hem! Het personeel zag hun baas na twee weken lekker bruin terugkomen uit landen die zij alleen als vakantielanden kenden. De secretaresse hing zijn zonnige ansichtkaarten uit Barcelona en Nice in de kantine en zijn jolige sms’jes vanaf een terras of uit een hotelbar werden totaal verkeerd begrepen. Ze dachten: ‘Hij niet werken, wij niet werken’.

Ze hadden geen idee hoe hard hij werkte op zo’n reis en hoeveel geld hij voor de onderneming binnen harkte. Zijn management zag geen kans deze negatieve stemming af te remmen. Erger; ik hoorde de vetste roddels over de ‘feestende baas’ uit de mond van zijn vervanger/opvolger.

We hebben het weten om te buigen door zijn reizen voortaan voor iedereen inzichtelijk te maken (doel, route én omzet) en doordat hij soms een technicus of verkoper mee op reis nam. ‘Om hem te assisteren’. Lees: om op de zaak te vertellen dat ze wel degelijk werkdagen van 18 uur maakten. Na een jaartje was de jaloezie verdwenen, de kroonprins vertrokken en werkte iedereen weer samen aan een goed en gezond bedrijf.

Nogal wat mkb ondernemers die ik ken, hebben moeite met hun rol als leider. Ze cijferen zichzelf weg (“Het is een teamprestatie,” zeggen ze dan) of drukken juist hun persoonlijke stempel heel zwaar op het bedrijf (“Want ze denken onvoldoende met me mee,” hoor je vaak).

Ik zeg: doe geen van beide. Zorg dat je aanwezig en zichtbaar bent op de werkvloer. Dan hoor je vanzelf wat jouw mensen bezig houdt, ze leveren vaak gouden praktijktips aan én je merkt hoe ze tegen je aankijken. Blijf alsjeblieft jezelf, toon je zelfvertrouwen en succes, maar sluit je niet af voor hun gevoeligheden. 

VVD en PvdA en verder niks en niemand

Ik ben er wel uit met het nieuwe kabinet: VVD-PvdA en verder niks. Geen CDA of D66.. Waarom? Omdat het qua management nu eenmaal eenvoudiger is met één opponent te dealen dan met twee. In mijn Bizzionair-praktijk ontmoette ik een ondernemer met het volgende praktijkverhaal uit het mkb.

Ik sprak als journalist voor Bizzionair een mkb -ondernemer die het credo “never waste a good crisis” hanteert: hij koopt in slechte tijden graag concurrenten uit de markt. Zijn doel is niet zozeer meer omzet of winst, maar marktvergroting. Daarom eist de mkb’er dat de zittende directie voor onbepaalde tijd met de koop mee gaat. De ondernemer verwacht dat de voormalige eigenaar als directeur van het nieuwe bedrijf in de nieuwe situatie kansen grijpt en weer groeit. Wil de dga toch liever met pensioen, dan gaat de koop meestal niet door.

Vorig jaar kreeg onze mkb’er via een bankadviseur twee concurrenten tegelijk aangeboden: een grote vis en –laten we zeggen- een guppie. De grote vis stond in de markt bekend als een vervelende ondernemer: altijd zeuren over de prijs en bepaald geen hoogvlieger als het ging om kwaliteit en service. Het guppie gold juist als zijn  tegenhanger: innovatief, stipt en  altijd topkwaliteit.  Geen van beide mkb’ers had genoeg vet op de botten om de recessie uit te zitten.

De ondernemer vertelde in het interview dat hij voor de grote vis had gekozen. Hij had het guppie laten (om)vallen. Zijn redenering was: “Ik kan één lastige directeur in het management vrijwel zeker overtuigen van mijn gelijk. Want hij snapt ook wel dat hij beter wordt van onze samenwerking. Zonder overname was hij immers failliet gegaan en nu zijn er weer kansen. Als ik zo’n discussie tegelijk met een tweede directeur moet voeren, ontstaat er altijd een situatie van ‘waar twee honden vechten om het been, loopt een derde er mee heen’. Je hebt met drie of meer partijen altijd een winnaar en een verliezer. Met z’n tweeën is de kans veel groter dan je er met een constructief compromis samen uit komt.“

Ik denk dat deze mkb’er gelijk heeft. Dus Rutte en Samson: samen aan tafel, de luiken dicht, snel mooie plannen maken voor (ondernemend) Nederland en geen derde partij  die er steeds met de buit vandoor wil gaan. En met goede wetsvoorstellen overtuigen jullie de Eerste Kamer vast wel. Succes!

 

Hans Smit

Bizzionair