Gewauwel

Een van de dingen waar ik -zeker als journalist- allergisch voor ben is gewauwel. Ik hoor het op straat, zie het vooral op TV, maar lees het ook in kwaliteitskranten. Of ik merk het bij collega-ondernemers. Ze wauwelen omdat ze niet willen toegeven dat ze iets niet weten, niet snappen of omdat ze zich willen bewijzen. 
Laatst kwam er een ondernemer maar mij toe. Hij was gevraagd een tekstje te leveren aan de website van de organisatie, waarvan hij lid was geworden. Hij begreep alles nog niet helemaal, had al dingetjes gekopieerd en belde toch maar Bizzionair. Dat was drie uur voor zijn deadline! Samen hebben we gezocht, ik liet hem nog eens iemand bellen voor meer informatie en ik zorgde er intussen voor dat hij geen gekopieerde, maar een eigen mening ventileerde. Het was even spannend, maar we hebben het gered. Alweer een stukje van de wereld wauwel-vrij weten te houden.... 
Maar neem nu ene Dirk Koppes (wie kent hem niet?), die een volle pagina van De Volkskrant krijgt om uit te halen naar Albert Heijn. Ik ben klant van Albert Heijn, maar voel geen behoefte het bedrijf te verdedigen. Maar het gewauwel van Koppes over o.a. de verpakkingen van Albert Heijn was té stuitend. Allereerst ben ik vijf jaar hoofdredacteur van een verpakkings-vakblad geweest en ik heb al in 2012 een achtergrondartikel over deze RP-verpakkingen geschreven in Logistiek Magazine. 
Ik schreef een boze brief aan de Volkskrant die nogal opvallend geplaatst werd. Ik zal dus wel gelijk hebben gehad ;-)  

Gewauwel

Ongelooflijk zoals Dirk Koppes in Vonk (27-10-2012) één volle pagina de ruimte krijgt om zijn privé afkeer van AH van zich af te toeteren. Waar hij heen wil en wat zijn betoog is, verzandt in bijeen gegoogelde feitjes die hij opstapelt als ‘inhoud’. Gelukkig was er blijkbaar nog een eindredacteur van dienst die met een kadertje het hele Koppes gekakel onderuit schoffelt. Want wie in een bomvolle en zwaar concurrerende markt met een (aldus Koppes) arrogante aanpak, te dure artikelen en domme kopers 33,5% marktaandeel heeft en houdt, doet niet zo veel verkeerd, hoor!

 Ook de manier waarop Koppes de verpakkingsontwikkeling bij AH belicht, getuigt van een stuitende gemakzucht: zowel van hem als van de Volkskrant. Koppes kan zijn gewauwel misschien niet helpen, maar de Volkskrant berichtte eerder -als van de weinige media- redelijke serieus over de winkelklare verpakkingen die AH introduceert. Deze zogenoemde RP-verpakkingen schelen behoorlijk wat transport-verpakkingsmateriaal in magazijnen en vrachtauto’s. Ze zijn door geperforeerde sluitingen snel en veilig (zonder mes) te openen. En ze plaatsen in één beweging (meerdere soorten) kleine portie-verpakkingen op het schap (Shelf Ready Packaging) of op de winkelvloer (Retail Ready Packaging).

 RP-verpakkingen schelen niet alleen karton, vrachtauto’s  en handling (dus ook vakkenvullers, ook al ontkent AH dit), maar presenteren onze poezenmaaltijden, tandpasta’s en alle andere kleine portie-producten juist ordelijk en aantrekkelijk. Niks dozengraaien, niks grabbeltonnen en Aldi 2.0 zet nog maar zelden transportverpakkingen in zijn winkels.

AH sluit hiermee gewoon aan op nieuwe logistieke en marketingontwikkelingen. Zoals een marktleider dat doet.

 O ja, ik koop bij AH, Jumbo én Aldi (Süd in Duitsland).

 Hans Smit is zelfstandig vak journalist op o.a. logistiek- en verpakkingsgebied

De Sylvia-Kristelletjes van Peugeot

Tijdens een lunch begint een vriend opeens bevlogen over Henschel te praten. Henschel wie? Henschel van die F201, hun 3-asser met niet aangedreven voorloopas. O.. die!

Als je over Henschel praat, dan gaat het over merken die komen en merken die gaan. We gaan dit  de komende jaren nog veel meemaken, denk ik. En Peugeot plaatst zich hoog in het lijstje van kanshebbers.

Kracht

Christian Carl Henschel bouwt in 1823 het familiebedrijf (anno 1614) om tot een ijzergieterij in Kassel (D). Dat groeit uit tot een van de belangrijkste locomotiefproducenten van Europa en dat wordt weer een vrachtautofabrikant. Henschels staan voor kracht: de trucks worden graag in de bouw gebruikt omdat ze sterke motoren hebben en veel lading onder slechte omstandigheden kunnen hebben. Henschel richt zich echter te veel op die kleine, specifieke markt en het uitgeklede familiebedrijf komt in 1970 in handen van Mercedes-Benz. Dat blijkt een onhandige keuze, want die tikt het klantenbestand over, rooft het laatste restantje innovatie er uit en in 1974 rolt de laatste Henschel van de band. Einde oefening, einde merk.

Sylvia Kristelletjes

Peugeot heeft een vergelijkbaar verleden: familiebedrijf, (motor)fietsen, goede motoren, gedurfd design. Het merk stáát er de laatste jaren weer: ze roesten niet meer, starten ook in de winter, zien er kek uit en combineren hun aloude comfort met sportiviteit en degelijkheid. 

Ze richten zich ook te lang op een te kleine markt: (Midden en) Zuid Europa. Natuurlijk gaat Peugeot (met Citroen samen in PSA) internationale allianties aan, maar dat zijn Sylvia-Kristelletjes: steeds nét te laat met een partner die nét meer komt halen dan brengen. Ik noem even wat vervlogen wapenfeiten op dit gebied: Simca/Talbot, Chrysler en recentelijk Mitsubishi.

En nog een.. 

Het partnership van PSA met het Duitse BMW zag er wél stevig uit: samen bouwen ze (bij PSA) motoren voor lichtere auto’s (BMW 1-serie) en dat loopt als een trein. Samen zouden ze meer elektrische autotechniek ontwikkelen. Zouden, want dankzij het laatste Sylvia Kristelletje van PSA met General Motors/Opel (ook gediplomeerd navelstaarder in eigen markten) eist de Beierse-beer per direct tientallen miljoenen van het kwijnende PSA terug. BMW weigert zijn kennis namelijk naar de bodemloze put in Detroit laten vloeien. 

Ik ben benieuwd waar Peugeot staat als het Frans-Duitse motoren-huwelijk straks in 2015 afloopt. Misschien vat een blogger hun geschiedenis dan wel net zo kort door de bocht samen als ik die van Henschel. Of iemand zich dan nog Sylvia Kristel herinnert…